سخن گفتن معجزه متمایز‌کننده انسان است. کار‌های بزرگ تا بیان نشوند ممکن است دیده نشوند. احساسات عمیق تا گفته نشوند درک نمی‌شوند و مفاهیم با کلمات قابل نمایش و ابراز است.
به گزارش شهرآرانیوز، در آغاز هیچ نبود. کلمه بود و آن کلمه خدا بود؛ و کلمه بی‌زبانی که بخواندش و بی‌اندیشه‌ایی که بداندش چگونه می‌تواند بود؟ خدا یکی بود و جز خدا هیچ نبود و خدا آفریننده بود، که بیافریند تا به زبان آید و با کلمات وصف شود تا جلوه کند و اهورای عالم باشد؛ و خداوند کلمه را آفرید و به مریم بشارت داد. «خداوند بشارت می‌دهد تو را به کلمه‌ای از خویش» (آل عمران ۴۵)»
سخن، تمایز انسان با دیگر مخلوقات است
آزاده آرین کارشناس فرهنگی در خصوص مهارت سخن گفتن و کلام می گوید: سخن گفتن معجزه متمایز‌کننده انسان است. کار‌های بزرگ تا بیان نشوند ممکن است دیده نشوند. احساسات عمیق تا گفته نشوند درک نمی‌شوند و مفاهیم با کلمات قابل نمایش و ابراز است.
اما گاه می‌گویند سکوت زیور انسان است، شاید سکوتی که سرشار از ناگفته‌ها باشد، نه آن که به اجبار بر سرت آوار شود. کلمات آفریده شده‌اند تا ظهور کنند. آرامش‌بخش و شادی آفرین باشند یا برای بروز محبتی، یا گله‌ای، یا فریاد خشم بر سر ظلم، تنها یک ابزار برای همه کار، همیشه همراه و همیشه کارا.
ابزاری که هم زمان بهترین درمان است و کشنده‌ترین سلاح. آن زمانی که سکوت برای زنان و دختران ارزشِ مضاعف تلقی می‌شد، شاید نمی‌دانستند که یک نوجوان برای ابراز وجود، برای ادامه حیات، و برای همه آنچه عرضه می‌دارد، نیاز به سخن گفتن دارد.
حتما نمی‌دانستند زنی که بار عظیم یکی از بزرگ‌ترین نعمات خدا را در خود می‌پرورد تجربیات و احساساتی دارد، که لازم است بیان کند. باید آفرینش را به اشتراک بگذارد. باید فریاد بزند که زیباترین آفرینش را خداوند در وجود من رقم می‌زند. چنانکه پیامبر اکرم «ص» زمانی که عظمت وحی بر روحشان سنگینی می‌کرد به همسرشان می‌فرمودند: «بیا و با من حرف بزن».
مردمان شاید نمی‌دانستند زن برای به اشتراک گذاشتن مادری که از سنگین‌ترین و سخت‌ترین مسئولیت‌های بشری است؛ باید سخن بگوید. کلمات را اگر فرو خورد و بر زبان نیاورد، بغضی می‌شود که نه بلعیده می‌شود، و نه، چون آه بر می‌آید! شاید اندکی از آن زلالی شود از گوشه چشمی‌بر گونه‌ها بلغزد، اما هیچ چیز، چون سخن گفتن، آرامش به ارمغان نخواهد آورد.
سخن از شادی و غم همان را می‌آفریند
آرین تاثیر سخن را بسیار عمیق می‌داند و معتقد است سخن بر احساس هم اثرگذار است. سخن گفتن از شادی شادمانی را می‌افزاید و صحبت از رنج‌ها و غم‌ها از بارِ آن می‌کاهد و این معجزه کلمه است. جامعه‌ای که مردمانش نمی‌دانند چگونه سر صحبت را باز کنند، نمی‌دانند چرا باید احساساتشان را بیان کنند.
نتوانند باهم حرف بزنند، بیان و ابراز وجود و هویت خود را به شیوه ساده‌ای مانند مکالمه از یاد برده باشند، ممکن است جامعه بیماری باشد، که حل مشکلات و معضلاتش هزینه‌هایی گزاف می‌طلبد. مردمی که بتوانند توانایی‌هایشان را اعلام کنند و ناتوانی‌شان، و بتوانند به هنگام نیاز کمک بخواهند و به هنگام لزوم بگویند که حاضرند کمک کنند، جامعه‌ای سالم را می‌سازند.
مهارتهای کلامی باید در سنین مدرسه آموزش داده شود و به بالندگی برسد. اما حتی برای آن‌ها که آموخته‌اند منظور و کلماتشان را درست و به‌موقع و بجا بیان کنند هم زمان‌هایی هست که نمی‌توانند حرف بزنند، منویات و خواسته‌هایشان را بیان کنند و بگویند چه اتفاقی دارد برایشان می‌افتد و شاید نیاز داشته باشند که کسی به حرف زدن وادارشان کند.
گاهی تلنگری لازم است که کلمات جاری شود تا افسردگی‌مان را و رنج و غم و اندوه را بشوید و ببرد. همه ما دلمان می‌خواهد یک وقت‌هایی، یکی بهمان بگوید: «با من حرف بزن». یک دوست شاید...
